Tuesday, June 4, 2013

451° ფარენჰაიტით

წიგნის დამთავრების შემდეგ ერთი ფრაზა ამოვიჩემე: "ამერიკელი ვაჟა". მერე საკუთარ თავს ვეკამათებოდი, ბევრი ხომ არ მომდის, ასე რომ ვამბობ–მეთქი. რეი ბრედბერი ისე გაფიქრებს ბუნებაზე და იმდენად გამოხატავს მის სიყვარულს, რამდენადაც ეს მე-20 საუკუნის მწერალს შეუძლია – ზომიერი ემოციითა და ძალისხმევით.
ამ წიგნში SOS სიგნალია ჩართული და ბოლო ხმაზე გაჰკივის.
ამ წიგნში წიგნები იწვიან და მათთან ერთად – ადამიანებიც.
ამ წიგნში ადამიანები უსულგულო და გამოფიტულ თავებს ინადგურებენ, რომ ფენიქსივით აღდგნენ, დაიბრუნონ საწყისი მდგომარეობა, რომელიც აღარც კი ახსოვთ, როგორი იყო. მხოლოდ თითო–ოროლა, მოსიარულე წიგნებად ქცეულ მოხუცს თუ დაეჯერება რამე და დაეყრდნობა მომავალი...

მინდა, პატარა მონაკვეთი წიგნიდან ამ პოსტშიც დარჩეს:  
"– ყოველმა ადამიანმა რაიმე უნდა დატოვოს ამქვეყნადო, – იტყოდა ხოლმე პაპაჩემი. ბავშვი, წიგნი, ნახატი, საკუთარი ხელით აშენებული კედელი, საკუთარი ხელით შეკერილი ფეხსაცმელი, საკუთარი ხელით გაშენებული ბაღი... რაიმე, რასაც შენი ხელი შეხებია და რაშიაც შენი სული ჩასახლდება სხეულის სიკვდილის შემდეგ. ხალხი შეხედავს შენ მიერ დარგულ ხეს ან ყვავილს და გაცოცხლდები. სულერთია, რას გააკეთებთო, – ამბობდა იგი, – ყველაფერი, რასაც შენი ხელი მიეკარება გადასაკეთებლად, შენვე დაგემსგავსებაო. სწორედ ამიტომ განსხვავდება ნამდვილი მებაღისგან ის ადამიანი, რომელიც ისე, უბრალოდ თიბავს ბალახს მინდორში. ბალახის მთიბავი შეიძლება სულაც გაქრეს, მებაღის სული კი მუდამ იქ იტრიალებს".

2 comments:

sophie said...

mec daaxloebit 1 kviris win movrchi am wignis kitxvas da gamicarda dges sheni posti rom zustad am wigns edzgvneba :) rac sheexeba wigns, momewona, tan imdenad axlos aris chvens realobastan, kitxvisas uneburad prsonajebi bvr nacnobs davukavshire da sawyenia rom asea. chemi shefasebit 5 :)

Keti said...

როგორ გამიხარდა, სოფი, ასე რომ დავემთხვიეთ! :) მართლა რეალობასთან არის ახლოს, ბრედბერი კარგი შორსმჭვრეტელია.