ელფრიდე იელინეკის ორი რომანი მაქვს წაკითხული: "საყვარლები" და "პიანისტი ქალი".
"საყვარლების" წაკითხვის შემდეგ ერთგვარად შოკირებული ვიყავი – ძალიან დიდი იყო მსგავსება იმასთან, რასაც ირგვლივ ვხედავდი, ანუ საქართველოსთან და თავისებური იყო ენა, რომლითაც ავტორი ამ მსგავსებას მაცნობდა.
ბრიგიტა და ჰაინცი, პაულა და ერიხი... ქალი და კაცი. "თუ ვინმეს ბედი აქვს, კაცი ყოფილა, თუ ბედი ეღირსა, ქალია" – ქალი, რომელიც 15 წლის ასაკიდან მომავალს ეძებს – ან უნდა გათხოვდეს და ბავშვი გააჩინოს, ან უნდა მოკვდეს: "სხვა დანარჩენი მისთვის სიკვდილი იქნებოდა, თუნდაც რომ ცოცხალი დარჩეს".
იელინეკი ამბობს: სიყვარულს ყოველთვის ქალი იწყებს და ცდილობს დაარწმუნოს კაცი, რომ ისიც შეყვარებულია, რომ ეს ქალია მისი მომავალი. თუ რისი გადატანა უწევთ ქალებს მომავლის მოხელთების გზაზე და როგორია მოხელთებული მომავალი – წიგნში.
No comments:
Post a Comment