ცოტა ხნის წინ წავიკითხე ჯონ მაქსველ კუტზეეს პირველი წიგნი, რომელიც ქართულ ენაზე ითარგმნა. წიგნის გმირები სამხრეთ აფრიკაში ცხოვრობენ. 52 წლის დევიდ ლური უნივერსიტეტის პროფესორია, სტუდენტთან სკანდალური სასიყვარულო კავშირის გამო სოფლად, ქალიშვილთან გადასვლა უწევს. ლუსის მიწა აქვს, მეურნეა. მიწისთვის კი მის ქვეყანაში ბრძოლობენ, როგორც შეუძლიათ. მაგალითად, ასე: ლუსის აუპატიურებენ. დევიდი ვერაფრით ეხმარება; ვერც იმას ახერხებს, რომ შვილი სამართლის ძიებაზე ან ფერმის მიტოვებაზე დაითანხმოს. ლუსი ამ სიტუაციაში ფერმიდან წასვლას დამარცხებად აღიქვამს – არ სურს, მარცხს გემო გაუსინჯოს, სამაგიეროდ ყლაპავს სირცხვილის გემოს. დევიდს არაფერი გამოსდის მაშინაც, როცა ქალაქში
ბრუნდება – მისი ბოდიში, სიყვარული ან ცოდნა არავის სჭირდება.
თითქოს აღარც ლუსის სჭირდება მამა და მხოლოდ უპატრონო ძაღლებს შერჩათ იგი იმქვეყნად გამცილებლად.საზოგადოება და ცალკეული ადამიანები, რომლებსაც ამ წიგნში ვხედავთ, მხოლოდ ლოკალურ სივრცეს არ ეკუთვნიან: კეიპთაუნში თუ სოფლად, სამხრეთ აფრიკაში თუ საქართველოში – მათ მსგავსი პრობლემები აქვთ. მომეწონა, როგორც დამანახა ეს ავტორმა, დღემდე მაფიქრებს.
No comments:
Post a Comment