სული რომ ამომდიოდა

ერთ–ერთი ყველაზე სულისშემძვრელი წიგნია, რომელიც წამიკითხავს. არასდროს დამავიწყდება სცენა, სადაც შვილი მომაკვდავ დედას უჩვენებს ფიცრებს, რომლითაც მისთვის კუბოს ამზადებს.

უილიამ ფოლკნერმა "სული რომ ამომდიოდა" საქვაბეში, ღამის ცვლაში მუშაობისას, ურიკაზე სახელდახელოდ მოწყობილ მაგიდაზე, ექვს კვირაში დაწერა. ფოლკნერის თქმით, სანამ პირველ სიტყვას დაწერდა, უკვე იცოდა, როგორი იქნებოდა ბოლო წინადადება. "წერის დაწყებამდე გულში ასე ვთქვი, – ამ წიგნზე ვამყარებ მთელ ჩემს იმედს, ან გავიტან ლელოს, ან ჩავფლავდები და ჩემ დღეში საწერ-კალამს აღარ გავეკარები-მეთქი". ვფიქრობ, ამ წიგნით ლელოს გატანას იგი ნებისმიერი მკითხველის გულში მოახერხებს. წიგნის სათაური ჰომეროსის "ოდისეადან" არის აღებული. მოთხრობილი ამბავიც ერთი ოჯახის "ოდისეას" წარმოადგენს სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის.

მოქმედი გმირები არიან ენსი და ედი ბანდრენები, მათი ხუთი შვილი და კიდევ რამდენიმე ადამიანი ოჯახის გარემოცვიდან. ყველა მათგანი პარალელური მთხრობელია: ედი ბანდრენს მთელ ამ ისტორიაში, ერთგვარად, მზის როლი აქვს, რომლის გარშემოც 14 მოქმედი გმირი-პლანეტა ბრუნავს და აღწერს, თუ როგორია მზე და მისი საკუთარი ცხოვრება მზისქვეშეთში; მზე კი თავის, ყველასგან განსხვავებულ სათქმელს ამბობს. ეს არის წიგნი მკვდრებზე, რომლებმაც არ იციან, რომ მკვდრები არიან და მკვდარზე, რომელიც ალბათ ყველაზე ცოცხალია. ედი ბანდრენის დაკრძალვამდე ოჯახი ათდღიან გზას გადის; უმკლავდება სტიქიებს – ცეცხლსა და წყალს და აღწევს დანიშნულების ადგილს – სასაფლაოს, საიდანაც ყველა მათგანისთვის ახალი ერა დგება.

მიჭირს საუბარი ამ წიგნზე, იმდენად იმოქმედა, რომ ჯერაც არ დამიწყია ახალი საკითხავი. ხშირად ვუბრუნდები და თითო-ოროლა გვერდს ვკითხულობ. უბრალოდ, ყველას ვურჩევ მის წაკითხვას.


აქვე ამონარიდები: 1, 2, 3, 4 
და ფილმის ბმულიც, თუ დაინტერესდებით.